کتابی که اکنون در دست است تنها تا زمان انقراض سلسلۀ ساسانی و ظهور اسلام را دربر می‌گیرد.
میرزا آقاخان نخستین پژوهشگر ایرانی در دورۀ معاصر است که تاریخ ایران را به شیوه‌ای نسبتاً علمی بررسی کرده است.
گرچه کمبودها و برداشتهای نادرستی در آیینۀ اسکندری به چشم می‌خورد، اما این کتاب در برخی قسمتها هنوز دارای اعتبار علمی است.
وی سالها پیش از مشیرالدولۀ پیرنیا از «ایران باستان» بر‌اساس مدارک تاریخی سخن گفته و از ۴ گونه اسناد به‌عنوان «منشأ تاریخ ایران» بهره گرفته است. وی این اسناد را چنین می‌شناساند:
۱. آثار عتیقه و پارشمنهایی که از نقش و نگار عمارات قدیم و حفریات کشف شده، مانند آثار پرس‌پولیس، شوش، همدان، بابل، نینوا و جز آن؛
۲. افسانه‌هایی که از قدیم زبان‌زد عوام و دهاقین و اهل رساتیق بوده و داستان‌سرایان پدر بر پدر شنوده و سروده‌اند؛
۳. تواریخ یونانیان و کلدانیان و مغاربه که در قدیم‌الایام نوشته‌اند، مانند تاریخ هرودت یونانی و فیروز (بروسس) کلدانی و گزنفن و کتزیاس. همچنین در ضمن تواریخ بابل و نینوا و لیدی و مصر و سوریه به استطراد از ایران در آنجا ذکری رفته است؛
۴. الفاظ قدیم و اصطلاحات موجود در داستانهای مشهور که تغییر صورت داده‌اند، اما پس از بررسی و پژوهش، از میان آنها معارفی چند بیرون می‌آید که ذهن را به پاره‌ای رویدادهای تاریخی رهنمون می‌گردد.
آیینۀ اسکندری در تحلیل خود از تاریخ کهن ایران زمین، از دانشهای باستان‌شناسی، زبان‌شناسی، انسان‌شناسی فرهنگی و اجتماعی در حد امکانات آن زمان سود جسته، مؤلفات گذشتگان، اعم از مورّخان یونانی و اسلامی را بررسی کرده و در پژوهشهای خود از آثار خاورشناسان و تاریخ‌شناسان مغرب‌زمین مانند ریچاردسون، گیبون، مونتسکیو و سر جان ملکم نیز متأثر شده است.
شما دوستان عزیز می توانید این کتاب شعر را از سایت عمو کتابی خریداری کنید و درب محل تحویل بگیرید.
حکیم ابوالحسن یمین‌الدین بن سیف‌الدین محمود معروف به امیرخسرو دهلوی (زادهٔ ۶۵۱ در پتیالی، هند – درگذشتهٔ ۷۲۵ هجری قمری در دهلی) شاعر پارسی‌گوی هندوستان بود.
او یکی از دو شاعر مهم اوایل قرن هشتم است که سایر سخنوران پارسی‌گوی هند را تحت‌الشعاع قرار دادند و در ادوار بعد هم نفوذی دامنه‌دار در میان شعرای ایران و هند داشتند.
آن دو امیرخسرو، و حسن دهلوی بودند. امیرخسرو به زبان‌های فارسی، عربی، ترکی و سانسکریت چیرگی داشت و به سعدی هند معروف بود و او در اوایل حال به «سلطانی» و سپس به «طوطی» تخلص می‌کرد.
امیر خسرو در موسیقی نیز مشهور است و ایجاد سبک قوالی را به او نسبت می‌دهند. به یک احتمال بسیار قوی، امتیاز ابداع «طبله» نیز از آنِ امیر خسرو است.
شاید به همین دلیل، بر آرام‌گاهش که در جوار پیر و مرادش نظام‌الدین اولیا در دهلی قرار دارد، همیشه گروه‌های قوالی به غزل‌خوانی و طبله‌نوازی می‌پردازند.
البته ایجاد آلهٔ معروف موسیقی «سه‌تار یا سی‌تار» و تصنیف‌ها و سبک‌های دیگر موسیقی را نیز به او نسبت داده‌اند.
