جواد مجابی یک همه‌کاره فرهنگی است.روزنامه‌نگاری که نوشتن روزانه را در دورانی از عمرش جدی گرفت. طنزنویسی خلاق و اندیشمند که بیشتر در دوران جوانی‌اش طنزنوشت، اما همیشه طنز را جدی گرفت. شاعری که شاید دوست دارد بیش از هر چیزی به این نام خوانده شود. داستان‌نویس و رمان‌نویسی که از موقعیت تلخ انسانی داستان ساخته است. پژوهشگری در حوزه ادبیات که آثاری ماندگار در شناخت دیگران نوشته است. منتقد و محقق حوزه هنرهای تجسمی که بخش مهمی از زندگی‌اش را در حوزه زیبایی‌های تصویری گذرانه است. داستان‌نویسی کودکان که چند سالی از عمرش را در خلق اثر برای کودکان گذرانده است.با وجود اینکه بیشترین آثار مجابی در حوزه طنز نیست، اما او بیشتر به این خاطر شناخته شده است، چه خود بخواهد یا نخواهد. نوشته‌هایش زمانی به عنوان نمونه‌های عالی از طنز اندیشمند شناخته می‌شد و همین نوع طنز نام او را بر سر زبانها انداخت. جود مجابی همواره از تریبون‌هایی که طنزنویسان رایج کشور در آن حضور داشتند پرهیز می‌کرد، او نه در مجلات رایج طنز نوشت و نه مانند بسیاری از طنزنویسان در رادیو و تلویزیون حاضر شد و نه در گروههای طنزنویسانی مانند حلقه توفیق یا کاریکاتور یا گل آقا حضور یافت. آثارش در بعضی روزنامه ها چاپ شد و بعدا به صورت کتاب به بازار رفت. اولین آثار طنز مجابی در سال ۱۳۴۶ در مجله جهان نو چاپ شد، و بعد تر نوشته‌های طنزش در مجله خوشه که دوست مجابی، احمد شاملو سردبیر آن بود، عرضه گشت.به نظر مجابی طنزنویس نمی نویسد تا بخنداند. او می‌نویسد برای اینکه خنده‌اش گرفته است. موقعیت ها چندان مضحک و عجیب‌اند که نمی‌توان مدت مدیدی جدی ماند. مجابی طنز را ابررسانه ای می‌داند که در هر رسانه دیگر چون ادبیات و هنرها و مطبوعات به گونه‌ای کاربرد دارد. مجابی طنز اجتماعی و سیاسی نمی‌نویسد، اگرچه آثارش مملو از اشارات و کنایات اجتماعی و سیاسی است، او بیشتر به قلمرو طنز ادبی نزدیک می‌شود و از همین رو یادداشت‌هایش بدون تاریخ می‌شود. از طنزهایش نمی‌توان دوران خاصی را شناخت و از سوی دیگر طنزهایش با گذشت تاریخ نمی‌میرد. رمان « جیم» نمونه‌ی طنز ادبی اوست که در آن یک طنزاندیش به نیای کبیر خود عبیدزاکانی می‌نگرد و شاهد ورود او به مکان و زمان معاصر است. تغییر موقعیت، موجب تردید در واقعیت پیرامونی می‌شود و این شکاکیت برمی‌گردد به داوری‌هایی که عبید در زمان خودش هم داشته است. بدین‌گونه طنزپرداز خودش هم سوژه طنزپردازی می‌شود.طنزهای مجابی از طنزهایی هستند که مستقیما نگاه او را نسبت به واقعیت نشان می‌دهد. لابد خواهید پرسید مگر حالت دیگری هم وجود دارد؟ می گویم که آری و اشاره می‌کنم به بسیاری از طنزهای طنزنویسان که طنز مولف شان نیست، یا واکنش زمان و نیاز خواننده است یا تنها بهره بردن از زبان است برای انتقال مفهوم، اما مجابی زبانی ویژه خود دارد، زبانی که با ذهن او یگانه است. مجابی دیدگاه تلخی نسبت به آدمها و جامعه دارد، اگرچه او دلش برای مردم می‌سوزد. در ” اهمیت حسن بودن” نگاه او را نسبت به مردمی که احمق و ساده هستند و در مقابل سرنوشت تلخ‌شان جز نظاره‌کردن کاری نمی‌کنند، مشاهده می‌کنیم. مجابی از این همه سکوت آدمها در قبال سرنوشت‌شان غمگین است و این غم را در داستانهایش نشان می‌دهد.مجابی از شیوه های مختلفی در طنزنویسی استفاده کرده است، خصلت مشترک این شیوه ها این است که آثارش در فرم‌های رایج طنز نیستند، و همین متفاوت‌بودن ویژگی آثار اوست.جز شخصیت طنزنویس آدم‌های دیگری هم در درون مجابی وجود دارد. او دوست نزدیک احمد شاملو، غلامحسین ساعدی، ژازه طباطبایی، نورالدین زرین کلک و بسیاری دیگر از بزرگان هنر و ادب ایران است. همیشه جای او در هنر و ادبیات جدی گرفته شده است. شاید به همین دلیل مجابی بیشتر به سوی شعر و رمان و داستان و نقد ادبی و هنری کشیده شد. مجابی سالهای طولانی به پژوهش‌های هنری پرداخت. دو اثر مهم او با عنوان شناختنامه شاملو و شناختنامه ساعدی شاید بهترین کارها در مورد این دو هنرمند بزرگ ایرانی است. مجابی در کنار پژوهش ادبی به نقد نقاشی نیز پرداخت. او در طول بیش از ده سال که دبیر بخش ادب و هنر روزنامه اطلاعات بود نقد نقاشی را جدی گرفت و بعدها نیز در نشریاتی مانند دنیای سخن و آدینه همین کار را ادامه داد.
جواد مجابی متولد سال ۱۳۱۸ در قزوین است. او در شهری به دنیا آمده است که طنزاندیشان بسیاری از آن برخاسته‌اند و در تاریخ طنز همواره نام همشهریانش آمده است؛ عبید زاکانی، میرزا علی اکبرخان دهخدا، سید اشرف‌الدین گیلانی، عارف قزوینی، بهاءالدین خرمشاهی و بسیاری دیگر از قزوینیان نشان داده‌اند که در خرده فرهنگ این دیار نشانه هایی بزرگ از طنزاندیشی و ظریف و لطیف‌گویی وجود داشته است. مجابی از خانواده‌ای قدیمی و ریشه‌دار از قزوین است. او در رشته‌های حقوق و اقتصاد و مجسمه‌سازی تحصیل کرده است و از دانشگاه تهران دکترای اقتصاد گرفته است، اگرچه در زندگی‌اش هر کاری کرده است جز اقتصاد و گفته است که از اعداد همواره می هراسد.
مجابی تعداد زیادی مجموعه شعر منتشر کرده است. وی بیشتر به شعر بلند، منظومه، گرایش داشته است و معمولا خود را بیش از هر چیز شاعر می‌داند. وی از سال ۱۳۵۱ کار داستان نویسی را هم جدی گرفته است. داستانهای بلند و رمانهای او بیشتر در سالهای پس از انقلاب منتشر شد. و در اکثر این رمان‌ها و داستان‌ها موقعیت انسانی و تاریخی مورد نظر اوست.فعالیت روزنامه‌نگاری مجابی از سال ۱۳۳۵ با چاپ مقالاتی در روزنامه ها و مجلات قزوین شروع شد. بعدها با مجله‌های جهان نو، خوشه و فردوس همکاری کرد. او از سال ۱۳۴۸ کار جدی روزنامه‌نگاری را با عنوان دبیر سرویس هنری روزنامه اطلاعات آغاز کرد. او صدها مقاله را در مدت ده سال فعالیتش در این روزنامه به چاپ رساند. مجابی از سال ۱۳۴۹ کار نویسندگی حرفه‌ای را آغاز کرد و آثارش را در داخل و خارج ایران منتشر کرد. او مدتی سردبیر مجله « دنیای سخن» بود و با مجله های « آدینه» و « تکاپو» نیز همکاری کردچند یادداشت بدون تاریخیادداشت‌های بدون تاریخ طنزهای کوتاه مجابی است که او را از دیگر طنزنویسان مشخص می‌کند. این نوشته‌ها چیزی از حکمت دارند و حاوی اشارات و کنایات سیاسی و اجتماعی و اغلب انسانی‌اند. شاید بتوان گفت در این نوع کوتاه‌نویسی مجابی پیشگام دیگر طنزنویسان ایرانی است.
مؤسسۀ انتشارات نگاه از سال ۱۳۵۲ کار خود را به عنوان ناشر مستقل در زمینه ی ادبیات علوم انسانی آغاز کرد . نگاه طی چهاردهه میلیون ها بار در سطر سطر کتابهایش پیش چشم مخاطبین خویش تکثیرشد و تنوع بخشی به آثار تولید شده و سخت‌گیری در انتخاب ها را بر اساس خواست مخاطب سرلوحه کار خویش قرارداده است . شعر،ترانه ، داستان، رمان ، نقد و نظریه، تاریخ ،هنر، زندگینامه های بزرگان و مفاخر ادبی ،معرفی شاعران و نویسندگان مطرح جهان از طریق ترجمه های ماندگار ،فیلمنامه و نمایشنامه ، فلسفه و روانشناسی و …را دستمایه اصلی کارخود قرار داده و ویترینی ساخته به وسعت ایران بزرگ تا هرنوع سلیقه ی را تامین نماید .این مؤسسۀ افتخار دارد که ناشر تخصصی آثار بزرگانی چون : احمد شاملو ، سیمین بهبهانی ،مرتضی راوندی ، نیما یوشیج ،شهریار ،حسین منزوی ، عماد خراسانی ، یدالله رویایی ،نصرت رحمانی ، بزرگ علوی ، محمد علی افغانی ، رضابراهنی ، غلامحسین ساعدی …. و بسیاری دیگر از شاعران و نویسندگان معاصر بوده است . نگاه بیش از ۴۰ سال فعالیت حرفه ای صدها کتاب از ناموران و نوآمدگان عرصه فرهنگ و ادبیات چاپ و منتشر کرده است و همچنان این راه پر فراز و نشیب را در صنعت نشر می پیماید .مؤسسۀ انتشارات نگاه از سال ۱۳۹۱ به نگاه تازه و نوآوری در حوزه شعر و داستان نیز اهمیت ویژه ای داده و در این زمینه استعدادهای نوظهوری را به جامعه ادبی معرفی کرده است . این حضور بی شک وامدار نویسندگان ، شاعران و خوانندگانی است که بیش از ۴۰ سال به نشرنگاه اعتماد کرده اند . نگاه بیش ازهر چیز به کتاب و کتاب خوانی می اندیشد. ارتباط با این مؤسسۀ از طریق سایت رسمی آن ، ایمیل و شبکه های اجتماعی گوناگون همیشه مقدور بوده و احترام به مخاطب در صدر دستور کاری این نشر قرار دارد .دفتر مرکزی موسسه انتشارات نگاه: خیابان انقلاب ، خیابان شهدای ژاندارمری ، بین خ فخر رازی و خ دانشگاه ، پلاک ۶۳ طبقه ی پنجم – تلفن : ۶۶۹۷۵۷۱۱_۶۶۴۸۰۳۷۷_ فکس: ۶۶۹۷۵۷۰۷فروشگاه موسسه انتشارات نگاه: تهران خیابان کریمخان زند بین ایرانشهر و ماهشهر پلاک ۱۴۰ تلفن: ٠٢١٨٨۴٩٠١٩۵
